ره مقصدی که گم است و بس به خیال می سپری عبث

توبه هیچ شعبه نمی رسی چه نشسته می گذری عبث

ز فسانه سازی این وآنگه رسد به معنی بی نشان

نشکسته بال و پر بیان به هوای او نپری عبث

چمن صفا و کدورتی می جام معنی و صورتی

همه ای ولی به خیال خود که تویی همین قدری عبث

ز زبان شمع حیا لگن سخنی ست عـبرت انجمن

که درین ستمکده خارپا نکشیده گل به سری عبث

هوس جهان تعلقی سر و برگ حرص و تملقی

چو یقین زند در امتحان به غرور پی سپری عبث

نگهت به خود چو فرارسد به حقیقت همه وارسد

دل شیشه گر به فضا رسد نتپد به وهم پری عبث

چو هوا ز کسوت شبنمی نه شکسته ا ی نه فراهمی

چقدر ستمکش مبهمی که جبین نه ای و تری عبث

نه حقیقت تو یقین نشان نه مجازت آینهٔ گمان

چه تشخصی چه تعینی که خودی غلط دگری عبث

به هوا مکش چو سحر علم به حیا فسون هوس مدم

عدمی عدم عدمی عدم ز عدم چه پرده دری عبث

خجلم زننگ حقیقتت که چو حرف بیدل بی زبان

به نظر نه ای و به گوشها ز فسانه دربه دری عبث